माणूस : माळावरचा दगड

भेगांना  माझ्यावरच्या कधी अस्तित्व माझे न कळले

मुक्यापणाचे जीवन माझे एकाच जागी झिजले

संभ्रमात त्या अफाट ताकदीच्या बुडून मी जगलो

असंख्य वादळ झेलले अन शतदा मी झिजलो

आसऱ्यास माझ्या न जाणो किती पुष्प सजले

मुक्यापणाचे जीवन माझे एकाच जागी झिजले

उनाड माळरानावरती शेंदूर लागून देव मी झालो

भाबड्या त्या इच्छांकरिता चमत्काररूपीच  मी उरलो

नवसापोटी माझ्यासमोरील शेकडो दिवे विझले

मुक्यापणाचे जीवन माझे एकाच जागी झिजले

होऊनि एखादा भूकंप तुटून मी जाऊ म्हणतो

बनुनी खडे जमिनीवरती इतरत्र साऱ्या पसरू म्हणतो

कोणी उचलेल फेकुनि मारेल पण या जागेवरून एकदाचा निघेल म्हणतो

एकाच जागीचे जीवन माझे जगभर साऱ्या बिखरू म्हणतो..

-मोहनिश महंमद खुंटे

माणूस :माळावरचा दगड

माणूस :माळावरचा दगड

माणूस  हा बऱ्याचदा  त्याचे जीवन त्याच्या सध्याच्या स्थितीनुसार  कोणत्याना कोणत्या गोष्टी मध्ये पाहत असतो. कधी खूप आनंदी असतो तेव्हा त्याला दिवाळी असल्याचा भास होतो तर कधी भरल्या घरात दुःख आले तर तो शिमग्यासमान तोंड करून बसतो. सगळं काही चांगलं होत असताना त्याच्या कृतीमधूनसुद्धा त्या सकारात्मक लहरी पसरू लागतात तर कोणत्या चिंतेमध्ये तो सरळ साधारण गोष्टीसुद्धा चुकून बसतो. रिकाम्या वेळात कधी मोकळ्या आकाशात पाहत बसला तर तो त्याच्या मनातल्या कल्पना त्या येणाऱ्या जाणाऱ्या ढगांमध्ये गुंफू लागतो. तर कधी किर्रर्र रात्रीमध्ये तो चांदण्यांना जोडून निराळ्या गोष्टी जोडत बसतो.हे तुम्ही आम्ही सार्यांनी अनुभवलं आहेच बऱ्याचदा ! पण आयुष्यात असेही काही प्रसंग घडतात त्यात माणूस स्वतःच आयुष्य सभोवतालच्या गोष्टींसमान पाहू लागतो. अशावेळी छोटी मुंगी सुद्धा कधी त्याला जगण्याच शास्त्र शिकवून जाते तर कधी वाहणार पाणी पण खूप काही सांगते.तसं पाहिलं तर माळरानावरच्या मोठ्या दगडांकडे आपण खूप वेळा पाहिलं असेल मी सुद्धा पाहिलं पण हा दगड मला काहीतरी शिकवेल हा मी विचार न्हवता केला कधी. लहानपणापासून पाहत आलेलो हा दगड बहुदा मला माझीच सध्याच्या स्थितीची जाणीव तर करून देत नसेल ना असा प्रश्न मला पडतो. तो तसाच असतो स्तब्ध ! निर्जीव..एकाच जागी अगदी जशाचा तसा... कदाचित आपण पण आपल्या जीवनात एका ठराविक गोष्टीच्या बांधील होऊन जातो अन तेच आपलं आयुष्य होऊन जातं. घर-ऑफिस-घर असा एखाद्या गावचा बस प्रवास आपला सुरु होतो आणि आपण पण काही काळानंतर स्थब्ध होऊन जातो .संसारातील जबाबदाऱ्या ,कुटुंबातील प्रत्येकाचे ठरलेले काम करत करत बराच काळ आपला निघून जातो. मग ती चाकोरी जी किंबहुना आपणच आपल्या जीवनासाठी बनवलेली असावी त्यामध्ये मग हळू हळू आपण अडकू लागतो. मग सरतेशेवटी जेव्हा हे आयुष्य हा सारीपाट कंटाळवाणा वाटू लागतो तेव्हा आपण नक्कीच विचार करतो कि काही वर्षांअगोदर आपण जे होतो ते नेमके कुठं सोडून इथपर्यंत पोहचलो. खर असेल वा नसेल अनुभवाच्या कमतरतेमुळे मी सांगू शकणार नाही पण हि चाकोरी तोडून सगळ्यांना बाहेर पडू वाटत ..आपलं स्वतःच अस्तित्व पुन्हा एकदा नव्याने शोधण्यासाठी !!

त्या दगडालापण वाटावं आपण तुकड्यांमध्ये का होईना तुटावं !!

निरर्थक हा जन्म माझा यातून एकदाच सुटावं !!

-मोहनिश महंमद खुंटे

१६-०७-२०१७

माती आणि धागा

धागा म्हणाला मातीला किती लाजिरवाणं तुझं जीवन..

लोकांच्या पायदळी तुडवून कसं काय मिळत तुला देवपण…

माती म्हणाली धाग्याला तुझं भविष्य काय असेल तू जाणतोस का?

कधी होतोस वस्त्र तर कधी चिंधी सांग मग तू जगतोस तरी का?

धागा म्हणतो, वस्त्र ?काय त्या वस्त्राची किंमत सांगू तुला कोण अबला नारी बे अब्रू होताना..

त्यापेक्षा आवडेल मला चिंधी बनून कुठेतरी काटेरी झुडुपावर लटकताना..

माझं  भाग्य मोठं मी देवाची मूर्ती होते..समाजात एका उच्च  स्थानी प्रतिष्ठापना माझी होते

कधी  कोणा थोर पुरुष्याच्या पुतळ्याला शेण लावलं जात तर विटंबना पण माझीच होते..

धागा म्हणतो, अगं कंटाळलो मी या दुनियेत भगवा पिवळा हिरवा निळा रंग बनून माणसं दुभागताना ..

पण अभिमान होतो तिरंगी कफन म्हणून शहीद झालेल्या भारत मातेच्या सुपुत्राला कवटाळून घेताना.

माती शेवटी म्हणाली धाग्याला.तुझं माझं अस्तित्व तरी बघ ना..कधी तू माझ्यात मिसळतो तर कधी मी तुझ्यामध्ये बांधून नेली जाते...

..स्वार्थी घमेंडी या दुनियेत शेवटी सगळ्यांचीच माती होते !!!

-मोहनिश महंमद खुंटे

11-07-2017