भेगांना माझ्यावरच्या कधी अस्तित्व माझे न कळले
मुक्यापणाचे जीवन माझे एकाच जागी झिजले
संभ्रमात त्या अफाट ताकदीच्या बुडून मी जगलो
असंख्य वादळ झेलले अन शतदा मी झिजलो
आसऱ्यास माझ्या न जाणो किती पुष्प सजले
मुक्यापणाचे जीवन माझे एकाच जागी झिजले
उनाड माळरानावरती शेंदूर लागून देव मी झालो
भाबड्या त्या इच्छांकरिता चमत्काररूपीच मी उरलो
नवसापोटी माझ्यासमोरील शेकडो दिवे विझले
मुक्यापणाचे जीवन माझे एकाच जागी झिजले
होऊनि एखादा भूकंप तुटून मी जाऊ म्हणतो
बनुनी खडे जमिनीवरती इतरत्र साऱ्या पसरू म्हणतो
कोणी उचलेल फेकुनि मारेल पण या जागेवरून एकदाचा निघेल म्हणतो
एकाच जागीचे जीवन माझे जगभर साऱ्या बिखरू म्हणतो..
-मोहनिश महंमद खुंटे
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा